Eerste hoofdstuk

1.  Inleiding: leven met chronische pijn

 

Op mijn 44e volgde ik trouw mijn yoga-routine. Het is belangrijk om te stretchen, zei men, vooral voor je rug en bekkengebied. Natuurlijk doe ik dat dan.  Ik deed regelmatig aan fitness, wandelde en fietste wanneer ik kon. Cardio is essentieel, hoorde ik vaak, het verbetert je bloedcirculatie en werkt pijnstillend. Het klonk logisch, dus ik volgde deze adviezen.  En inderdaad, het hielp, voor even.

Daarnaast bezocht ik een psycholoog, want pijnklachten hebben vaak een link met stress en ik moest ‘leren leven’ met chronische pijn.

Werkelijk alles heb ik geprobeerd: rugschool, acupunctuur, osteopathie, kinesitherapie- deze specialist kan je écht/wél helpen - voedingsadviezen, gemberpackings, kurkumapillen, supplementen allerlei. Ik bezocht ook een orthomoleculair therapeut.  Allemaal interessant, maar de pijn bleef niet weg.

De warmte van een infraroodcabine bood enige verlichting, maar ook dat was geen blijvende oplossing.

Toch nog eens een andere osteopaat proberen?

Als chronische pijnpatiënt herken je het patroon: de eindeloze stroom van tips, adviezen en behandelingen. Je probeert alles, want je wilt geloven dat er ergens een oplossing is.

Begrijp me niet verkeerd; ik ben een grote voorstander van beweging, gezonde voeding en het belang van een sterk lichaam.

Maar ondanks al deze inspanningen, bereikte ik twee jaar geleden een dieptepunt: tien minuten wandelen per dag was het maximum wat ik aankon.

Die tien minuten stappen moest ik nauwkeurig plannen, bijvoorbeeld tijdens een bezoek aan de supermarkt.  De zeurende, soms stekende pijn in mijn bekkengebied putte me volledig uit.  Even liggen op de zetel bracht kortstondige verlichting en vaak viel ik in slaap van pure vermoeidheid.

Dagelijks slikte ik 400 mg ontstekingsremmers, vaak twee keer per dag.   Het hielp een beetje, maar de pijn bleef.

Leven met chronische pijn was voor mij al twintig jaar de realiteit. Maar deze specifieke pijn in 2022, in mijn linker heup was een nieuwe pijn op een nieuwe plek.   Ik was ervan overtuigd dat ik een heupprothese nodig had.  Mijn vader onderging op dezelfde leeftijd deze operatie aan beide heupen.  Een scan werd genomen, een ontsteking was de diagnose.  Geen heupprothese.

Dit was niet de eerste keer: een nieuwe pijn op een nieuwe plaats.  Elke keer kostte het me moeite om niet de moed te verliezen.  Jarenlang had ik me verdiept in alles wat met chronische pijn te maken heeft.  Ik zocht naar de  oorzaken en behandelingen van reumatische klachten, spierpijn en  gewrichtspijn.  Ik had het gevoel dat ik alles al gelezen, gehoord en geprobeerd had.  En toch stond ik weer voor een nieuw probleem; die nieuwe heuppijn.

Ondanks het feit dat onze levensstijl beter is dan vroeger, dat we toegang hebben tot gezonde voeding en taken doen die minder belastend zijn voor het lichaam, worden steeds meer en meer mensen gediagnosticeerd met chronische pijn.   Ze belanden bij specialisten zoals immunologen of reumatologen.  Ik was lid geworden van de ‘reumaclub’ - fictieve club trouwens - maar dit lidmaatschap hielp me uiteindelijk niet. 

Voeding heeft invloed op pijn, alcohol kan de gewrichten verzuren en suikers versnellen het verouderingsproces van je lichaam.  Ik besprak mijn voeding met de reumatoloog en besloot om voortaan die voeding te eten die voor mij goed voelde.  Ik merkte dat periodiek vasten goede resultaten had, zowel op mijn cholesterol als op de pijn maar de pijn bleef niet weg.

Stress speelt een grote rol bij pijn.  Een langdurige blootstelling aan te veel adrenaline verzuurt de gewrichten.  Maar stress vermijden, hoe doe je dat?  Voor mij voelde alles als stress: ik had tenslotte pijn.  Ik zat in een vicieuze cirkel.  Ik wist dit allemaal, bleef aanpassingen doen in mijn levensstijl en tóch bleef de pijn.  Had ik dan nog niet genoeg aan mezelf gewerkt?  Had ik iets over het hoofd gezien? Het idee dat ik de rest van mijn leven maar tien minuten per dag zou kunnen wandelen, voelde wreed en oneerlijk.

Ik heb een diploma sociale verpleegkunde, ben getrouwd en heb een gezin van drie kinderen.  Alles is vrij vanzelf gegaan, zonder al te veel zorgen.  Wat ik wil zeggen is, dat ik niet uit oorlogsgebied kom, geen ondervoeding heb meegemaakt of een jeugd heb gehad met een chronische aandoening.   Ik ben een doorsnee mens.

Tussen kind twee en kind drie begon de rugpijn.  De zwangerschap van mijn derde kind werd zelfs enkele jaren uitgesteld vanwege de klachten. Ik volgde kinesitherapie, maar toen ik neuropathische pijn (zenuwpijn) in mijn been kreeg, onderging ik een herniaoperatie.  Toch was ik na de ingreep niet pijnvrij.  Dit was in 2004.  In de jaren die volgden kreeg ik te maken met allerlei pijnklachten: rugpijn, bekkenpijn, nekpijn, schouderpijn, pijn in mijn bil, been…

Ondanks die pijnen op de achtergrond, probeerde ik door te gaan met mijn leven, maar de pijn bleef een bepalende factor.  Werken in loondienst met vaste uren en weinig flexibiliteit leek op de lange duur onhaalbaar.

Na een burn-out startte ik in 2016 mijn eigen pedicure- en massagepraktijk.  Het gaf me de mogelijkheid om mijn pijn op een flexibele manier te managen.  Als zelfstandige kon ik mijn eigen agenda bepalen.  Op slechte dagen verplaatste ik mijn afspraken naar momenten waarop ik me beter voelde.  Ik varieerde mijn behandelingen zodat ik niet steeds dezelfde houding hoefde aan te nemen en nam rustpauzes tussen klanten om mijn lichaam te laten rusten.

Ik ontving maximum drie klanten per dag zodat ik rustmomenten kon inlassen.   Al mijn beslissingen waren gebaseerd op mijn pijn en vermoeidheid en eerlijk; dat werkte voor mij.  Toegegeven, ik kon financieel rekenen op mijn echtgenoot.  Wat ik als zelfstandige ondernemer verdiende, was slechts een extraatje en zeker niet genoeg om een gezin van te onderhouden.

Maar ondanks al deze aanpassingen, dat blijven onderhouden van mijn lichaam en geest, bleef ik pijn hebben.  En toen kwam er dus die nieuwe bekkenpijn bij in 2022 die mijn mobiliteit beperkte.

In februari 2023 hoorde ik over een massagetherapeut in de regio die volgens een specifieke methode werkte.  Interessante concullega, dacht ik, dus ik zocht haar op. Dat bracht me in een rabbit hole van informatie over pijn en het brein.  Een week later was ik pijnvrij.

Ik wil heel graag delen wat ik toen leerde.  Er moeten toch nóg mensen zijn zoals mij, die dezelfde processen doorlopen hebben.  Mensen die dat laatste puzzelstukje nodig hebben, die zich verantwoordelijk voelen voor het functioneren van hun lichaam en geest. Mensen die denken: Komaan, genoeg met die zever, wat kan ik nog doen? Here goes….