Link tussen trauma en chronische pijn

Trauma en chronische pijn

Trauma en chronische pijn bleken onverwacht met elkaar verbonden toen ik een TED-talk bekeek over de stijging van het aantal patiënten met auto-immuunziekten zoals reuma, lupus, CVS en fibromyalgie. Een immunoloog, expert op het vlak van auto-immuunziekten, vertelde dat maar liefst 70% van haar patiënten een kind- of jeugdtrauma had meegemaakt. 70%! 

Het fight, flight & freeze-mechanisme zou bij hen zodanig geactiveerd zijn dat er langdurig en overmatig adrenaline werd aangemaakt, wat verzuring in het lichaam veroorzaakt — en verzuring leidt tot pijn.

Ik praatte erover met mijn reumatoloog en zij beaamde dat er een link was tussen auto-immuunziekten, pijn en trauma.  Maar mensen komen naar hier om hun lichaam te laten behandelen wat wil zeggen; voor medicatie.  Mijn patiënten appreciëren het niet als ik hen een bezoek aan een psycholoog adviseer.  Liever nemen ze een pil.  Ik verwoord dit nu ongenuanceerd, de reumatoloog was veel voorzichtiger in haar bewoording.  

Sommige mensen weten meteen welk jeugdtrauma hun fight, flight & freeze mechanisme in gang zette.  En dan is er een andere, grote groep mensen die kan beginnen graven in het verleden maar niets noemenswaardig kan vinden.  Ik heb niet echt iets heel ergs meegemaakt, heb zelfs een fijne kindertijd gehad, kan het antwoord zijn.  De spreker in de TED-talk gaf enkele voorbeelden van trauma: 

• Je moeder beviel van je zus of broer en jij moest een paar dagen bij een oom en tante logeren en miste je moeder enorm.
• Je werd in de lagere school af en toe voor schut gezet door een leerkracht.
• Je ging op zomerkamp en had 10 dagen lang heimwee naar huis.
• Je werd opgenomen in het ziekenhuis voor het verwijderen van je appendix en je moest er alleen overnachten zonder ouder.

Situaties waarin je zonder ouder je plan moest trekken.

Maar ook:

• De druk lag hoog om goed te presteren.  Jouw ouders zagen vooral de slechte punten op je rapport.  Goedbedoeld hoor!  En ook beschadigend.  Het zaadje om te streven naar perfectionisme werd toen al gezaaid.
• Je was onzichtbaar als kind: jouw ouders toonden nauwelijks interesse en zuchtten als je je merkbaar maakte.  

Groeide je op in een gezin waar een hoge prestatiedrang aanwezig was?  Waarin je emoties geen plaats hadden?  Wees flink, wees braaf, niet flauw doen, hop hop doe je best! 

Mocht je boosheid tonen?  'He, doe is rustig jong!'

Of trots?  'Doe maar normaal, niet naast je schoenen lopen.'

Mocht je dromen?  'Oei, dat is voor de happy few hoor.'

Werd jij als kind door mensen omringd die jouw gevoelens vooral vervelend vonden?  Een diepe zucht, een oogrol, genegeerd worden,  of door ander passief agressief gedrag waardoor je je onveilig of niet belangrijk voelde?  Als kind pas je je aan en cijfer je je gevoelens die blijkbaar vervelend zijn, stilletjesaan weg.  En je doet nog harder je best voor erkenning.

Dus jouw zomers konden heerlijk zijn op de camping in Frankijk, jouw jeugd voelde als vrijheid als je denkt aan het speelplein in jouw wijk.  Wat jouw herinneringen aan jouw jeugd ook mogen zijn, als jij jouw gevoelens niet mocht tonen of zelfs niet mocht hébben, dan kan het zijn dat je nu met een chronisch pijntje zit.   

Je hoeft geen trauma meegemaakt te hebben om chronische pijn te kunnen ervaren.  Maar het risico dat je een chronische aandoening zal hebben, als je trauma hebt meegemaakt, is wel hoger.  Bessel Van der Kolk schreef er een boek over: The body keeps the score.  Een erg waardevol boek voor zij die hier meer over willen weten.  

Het frustreert me erg dat ik die TED-talk niet meer kan vinden, als iemand weet over de welke ik heb heb, stuur me aub je de link!

Liefs,

Els

De video hieronder is een gelijkaardige TED-talk. Zeker ook de moeite waard om te bekijken!